Ik zit gewoon al 2 maanden in Amerika. Ik kan het zelf bijna niet geloven, de tijd is zo snel voorbijgegaan, het lijkt wel gisteren dat ik hier in Manistique ben aangekomen.

Ik heb in mijn tijd hier al zo veel meegemaakt, mijn host Family wil mij alles laten zien, en dat lukt aardig want ze hebben me al heel veel van de omgeving laten zien: Ik ben naar een pumpkin patch en corn maze geweest, door mij hebben we onze weg door de corn maze gevonden. Ze hebben mij meegenomen op een boottocht naar the Pictured Rocks in Munising, het was echt supermooi. Ik ben naar de Tahquamenon Falls in New Berry geweest. Ik heb met mijn nieuwe Amerikaanse vriendinnen en mijn host Family een Hayride gedaan, het is een tractor die karren trekt met hooibalen waar je op zit. En mijn host Family heeft mij meegenomen naar Detroit en East Lansing, down State, om daar hun familie te ontmoeten en we gingen naar Greenfield Village/Henry Ford museum. En nog wat meer, maar dat ben ik alweer een beetje vergeten.

Ondertussen is Halloween al weer achter de rug. Ik heb ook meegedaan aan trick or treat. Iedereen is dan verkleed en ik moest een boerin of een cowgirl voorstellen en mijn host zusje was ‘Violet’ van de Disneyfilm the Incredibles. Ik voelde me wel een beetje ongemakkelijk, want ik liep met het groepje van mijn host zusje mee. Dat waren eigenlijk allemaal 6 en 7-jarige kindertjes en ik was de enigste 16-jarige. Maar het voordeel van trick or treat is: candy! Ook al ben ik niet langs elke huis gegaan, ik heb best wel veel snoep gekregen. Ook hadden we een paar dagen eerder pumpkins gecarved, dat was ook leuk om een keer te doen. Het was eigenlijk veel moeilijker dan je denkt dat het is, omdat de pompoen zo hard is. Ik kwam er dan ook niet zo makkelijk doorheen. Maar het is gelukt, ik ben er heel trots op en ik vond dat ik het nog best goed had gedaan voor mijn eerste keer.

Iets anders wat ze hier in Amerika doen is een Homecoming week. Dat houdt in dat de hele week lang de leerlingen hun enthousiasme en trots voor de school laten zien. Iedere dag van de week is er een ander thema waar in je je moet kleden en bijna iedereen houdt zich daaraan. De thema’s van mijn school waren dit jaar “dr. Seuss boeken”.

Maandag “1 fish 2 fish red fish blue fish”: je kon verkleed gaan als een visser, een vis of in het rood, wit en blauw.

Dinsdag “Fox in socks”: je kon verkleed gaan als een vos of je kon crazy sokken dragen of allebei tegelijkertijd.

Woensdag “If I ran a zoo”: je kon verkleed gaan als een dier of als een dierenverzorger.

Donderdag “Oh the places you’ll go”: je kon verkleed gaan als een toerist, als je toekomstige baan of waar je wilt studeren.

Vrijdag “Green eggs and ham”: je kon verkleed gaan in het groen en wit, de kleuren van de school.

Je klas kon dan punten verdienen, als iedereen goed mee te deed en verkleed naar school kwam in het thema van de dag. Maar er waren meer mogelijkheden om punten te scoren. Zo kon je ook punten verdienen door te winnen met “Powderpuff football”. Verder kon je punten verdienen door te winnen met “Big & Buff”.

Op maandagavond was er een wedstrijd Powderpuff football. Dat betekent dat de meiden American football spelen en de jongens zijn dan de coach en cheerleaders. De seniors spelen samen met de freshman tegen de juniors en de sophomores. De freshman kan je zien als klas 1, de sophomores als klas 2, de juniors als klas 3 en de seniors als klas 4, van de middelbare school. De seniors en freshman hadden gewonnen. Ik ben zelf een senior en ik was blij, maar mijn vriendinnen zijn allemaal juniors, dus die waren een beetje boos en teleurgesteld in hun team.

Op woensdagavond was er Big & Buff, dat betekent dat de jongens gaan volleyballen en de meiden zijn de coach. Het is hier in Amerika, in ieder geval waar ik zit, niet helemaal normaal als jongens gaan volleyballen, alleen meiden doen daaraan. Hier was het gewoon klas tegen klas, en gelukkig hadden de seniors hierbij ook weer gewonnen.

Op vrijdagavond was het game night. Deze avond werd de Football game gespeeld, maar voordat de game begon was er een parade. Ook hier kon je punten verdienen. De klassen hadden een grote auto een truck versierd met het thema en die reed mee in de parade. Hierbij hadden de freshman gewonnen. Voor de Homecoming football game is het normaal dat Varsity (juniors en seniors) spelen. Maar helaas waren er niet genoeg jongens die mee wilden doen met Varsity. Maar de JV (freshman en sophomores) hadden wel genoeg jongens om te spelen, zij waren dus ook degene die speelden voor de Homecoming game. Helaas had onze school niet gewonnen. Ik hoorde dat Manistique High School al heel lang niet meer heeft gewonnen. Deze avond hadden ze voor het eerst in jaren een kans om te winnen, en dan denk ik dat dat toch best wel knap is. Tijdens halftime van de game werden ook nog de Homecoming King en Queen gekozen, het stelt niet zo veel voor, je krijgt een kroon en je bent voor 1 jaar de King of Queen van Manistique/Manistique High School. Maar toch was het heel leuk.

En op zaterdagavond was de Homecoming Dance. Bij ons op school heet het dan het Harvest Ball. Je kan de Homecoming Dance vergelijken met Prom, maar het is niet zo uitgebreid als Prom. Rond 3 uur s’middags hadden mijn vriendinnen en ik die zaterdag afgesproken bij een van de meisjes thuis, om ons klaar te maken voor het Harvest ball. Een moeder deed ons haar, een andere moeder deed onze make-up en een paar andere moeders brachten snacks. Toen we allemaal klaar waren, met onze make-up en haren, aten we nog snel even wat avondeten en daarna gingen we onze jurken en hakken aantrekken. Iedereen zag er echt supermooi mooi uit en daarna gingen we foto’s maken.

Toen we daar mee klaar waren reden we naar de high school en kon het Harvest Ball beginnen. We kwamen binnen en bijna alle meisjes hadden hun hakken al uit gedaan, maar ik hield het vol om ze 1,5 van de 3,5 uur te dragen. De meeste muziek die ze daar draaiden kon ik niet eens, en je zou toch denken, dat wij in Nederland heel veel naar Amerikaanse liedjes luisteren. En juist de liedjes die ik kende, kende mijn vriendinnen niet. We hebben heel de tijd samen gedanst, zelfs als er een slow nummer kwam danste we allemaal samen. Ik had het heel erg naar me zin en het is zeker een avond die ik niet zo snel ga vergeten. Toen het afgelopen was reden we naar een van mijn vriendinnen haar huis om daar een sleep-over te doen. We kwamen rond half 1 ’s nachts bij haar huis en we waren allemaal heel moe. We hebben er nog even over gepraat en daarna zijn we rond 2 uur ’s nachts gaan slapen.

Ook zit het eerste kwartaal van het schooljaar er alweer op en het gaat echt super goed met mijn klassen. Ik haal bijna alleen maar A’s en ik sta ook een A gemiddeld voor elke klas. Dat ik een A sta voor al mijn klassen komt vooral doordat ik al mijn huiswerk maak, en daar krijg je ook cijfers voor hier in Amerika. Mijn toetsen gaan ook goed, niet altijd, maar het zijn bijna alleen maar multiple choice vragen en dat maakt het makkelijk.

Ik houd jullie op de hoogte over mijn exchange year!

Liefs,

Quinty

En hier aansluitend het gastblog van de moeder van Quinty.

Ook ik dacht hetzelfde. Jemig de tijd vliegt voorbij. Het is alweer november.
Ons kind is alweer twee maanden in Amerika.
Terug kijkend op de afgelopen periode denk ik dat we nu in een rustiger vaarwater zitten dan de periode dat Quinty nog thuis was en dat we in afwachting waren van alles wat nog moest gaan komen. Quinty moest vrij lang wachten op een gastgezin. Dat was erg onzeker. Vragen als ‘waar komt ze terecht’, ‘bij wie komt ze terecht’, en de super lieve geïnteresseerde vragen van iedereen om ons heen van; ‘wanneer vertrekt ze?’, hielden ons dagelijks bezig. Maar het antwoord liet dus, zoals geschreven, lang op zich wachten. Dat is bij elke aangemelde exchange student weer anders. Sommige horen het vrij snel, andere moeten hier wat langer op wachten, en in die laatste categorie viel ook Quinty.
Toen eenmaal het verlossende telefoontje kwam dat er een gastgezin was gevonden en ik de foto van het gezin zag, voelde het meteen helemaal oké. Het was meteen goed, en bij de eerste skype poging bleek het meteen een perfecte match. Het was natuurlijk best een beetje ongemakkelijk omdat je allebei eigenlijk nog vreemden van elkaar bent, maar ook meteen leuk en er waren genoeg onderwerpen om over te kletsen.
Quinty vertrok hierna binnen een week.
Natuurlijk was het ‘Schiphol-moment’ niet leuk en ook de drie daarop volgende dagen waren wat somber. Hier thuis in Nederland waren we als overgebleven gezinsleden een beetje uit balans en verdrietig. Gelukkig kwamen er al snel leuke berichtjes uit New York en na 3 dagen het bericht dat ze was gearriveerd bij het gastgezin. Eigenlijk viel er toen een soort van rust over ons. Ze was goed aangekomen, liefdevol ontvangen, ze was veilig, het was goed. En deze laatste zin omschrijft nog steeds ons gevoel. Het voelt goed en we krijgen leuke berichten van zowel Quinty als de hostmum. Het is goed zo! Het “High School Year" is gestart.
En ook al kook ik nog steeds teveel, we hebben verder als vader, moeder en zus van onze eigen exchange student, onze draai in dit avontuur gevonden.

En zo werd het dus oktober en kregen we via ‘lang-leve-social-media’, prachtige foto’s toegezonden van de Homecoming football game en het Harvest gala. We wisten niet wat we zagen. Een stralend kind temidden van een ontzettend leuke groep Amerikaanse meisjes. Het leek wel of ze er al jaren woonde. Ze paste gewoon in het plaatje. Zowel op de foto’s met dikke winterjassen en mutsen op de tribune van de football game, als op de foto met de prachtig opgetutte dames die klaar waren voor het gala. O’ wat hebben wij vol bewondering naar die foto’s gekeken. Ons kind! Ongelofelijk! Zo fijn dat ze zo haar draai heeft gevonden.
Dit wilde ze, dit was haar droom. Wat goed dat het haar gelukt is.
Dat het ook anders kan besef ik me maar al te goed.
Er is namelijk een besloten Facebook groep voor ouders van de High school studenten van dit jaar. Daar lees ik ook andere berichten over heimwee, moeite met het maken van vriendschappen of minder goede matches met de host-families. Daar waren we op een realistische manier ook wel op voorbereid door Travel Active. Het is niet alleen maar happy de peppie. Het kan ook anders lopen. En dan is Amerika toch wel ver weg en is het toch wel een probleem als je kind (tijdelijk) niet zo gelukkig is.

Verleden week hebben we een grote ‘december-doos’, naar Amerika verzonden.
Vol cadeaus en verrassingen voor de december maand. Natuurlijk eerst Sinterklaas en aansluitend kerst en de 17e verjaardag van Quinty. Daar hik ik eerlijk gezegd nog een klein beetje tegen aan, tegen de feestmaand. Het lijkt me niet makkelijk. Maar wie weet vliegen die dagen ook voorbij. Als dan 2019 van start gaat, dan kunnen we al bijna gaan aftellen. Het is toch niet te geloven.

Omdat ik op mijn werk in december al mijn zomervakantie plannen moet doorgeven kijken we nu ook een beetje naar de mogelijkheden om Quinty in mei/juni 2019 te bezoeken. We zijn ondertussen wel nieuwsgierig geworden naar dat dorpje Manistique in Michigan. Hadden we er voor augustus nog nooit van gehoord, nu speelt het een grote rol in ons leven.

Ook ik zal jullie met enige regelmaat verder op de hoogte houden van onze emoties, belevenissen en kijk op dit High School jaar vanuit Nederland.

Groet, Petra (de moeder van Quinty)